گرام

گرام یا گرامافون که در اشکال بعدی آن گرام نیز نامیده می شود. گرام به عنوان یک علامت تجاری از سال 1887 میلادی و به عنوان یک نام عمومی در بریتانیا از سال 1910 میلادی یا از دهه 1940 میلادی که دستگاه پخش ضبط نامیده می شود. یا اخیراً گرام، وسیله ای است برای ضبط و بازتولید مکانیکی و آنالوگ صدا. شکل موج ارتعاش صدا به عنوان انحرافات فیزیکی متناظر از یک شیار مارپیچی حکاکی شده. حکاکی شده، برش خورده یا تحت تاثیر قرار گرفته در سطح یک سیلندر یا صفحه گرام در حال چرخش ثبت می شود. که به آن رکورد یا صفحه گرام vinyl می گویند.

بیشتر بخوانید : تاریخچه کامل صفحه گرامافون وینیل + با جدول زمانی

برای ایجاد مجدد صدا، سطح به طور مشابه چرخانده می شود. در حالی که یک سوزن پخش شیار را, ردیابی می کند و بنابراین توسط آن لرزش می یابد و صدای ضبط شده را بسیار ضعیف بازتولید می کند. در گرامافون‌های آکوستیک اولیه، قلم یک دیافراگم را به لرزه در می‌آورد که امواج صوتی را تولید می‌کرد. که از طریق یک شیپور گرامافون به هوای آزاد یا مستقیماً از طریق گوشی‌های گوشی پزشکی به گوش شنونده متصل می‌شد.

تاریخچه تولید گرامافون

گرام در سال 1877 توسط توماس ادیسون اختراع شد. آزمایشگاه ولتا الکساندر گراهام بل در دهه 1880 چندین پیشرفت را انجام داد و گرامافون را معرفی کرد. از جمله استفاده از استوانه‌های مقوایی با روکش مومی و یک قلم برش که از یک طرف به سمت دیگر در یک شیار زیگزاگی در اطراف صفحه حرکت می‌کرد. در دهه 1890، امیل برلینر انتقال از سیلندرهای گرامافون به دیسک های مسطح با یک شیار مارپیچ از حاشیه تا نزدیک مرکز را آغاز کرد. و اصطلاح گرامافون را برای دستگاه های ضبط دیسکی ابداع کرد که عمدتاً در بسیاری از زبان ها استفاده می شود. پیشرفت‌های بعدی در طول سال‌ها شامل تغییراتی در صفحه گردان و سیستم محرک آن، قلم یا سوزن، سیستم پیکاپ و سیستم‌های صدا و تساوی بود.

شناخته شدن گرام بین مردم

صفحه گرام دیسکی فرمت غالب توزیع صوتی تجاری در بیشتر قرن بیستم بود. در دهه 1960 استفاده از کارتریج های 8 تراک و نوار کاست یا دک کاست به عنوان جایگزین معرفی شد. در دهه 1980، استفاده از گرامافون به دلیل محبوبیت کاست ها و افزایش دیسک های فشرده، و همچنین معرفی بعدی توزیع موسیقی دیجیتال در دهه 2000، هم دانلود فایل های صوتی و هم پخش جریانی، به شدت کاهش یافت. با این حال، ضبط ها هنوز فرمت مورد علاقه برخی از علاقه‌مندان به صدا، دی‌جی‌ها، کلکسیونرها و نوازنده‌های موسیقی هیپ هاپ والکترونیک هستند و از دهه 2000 احیا شده‌اند. این تجدید حیات، ارتباط زیادی با کمتر شدن استفاده وینیل از پردازش صدا دارد.

در مقایسه با بسیاری از نسخه‌های دیجیتالی که برای پخش‌کننده‌های قابل حمل در نویز محیطی بالا پردازش می‌شوند، صدای طبیعی‌تر در تجهیزات پخش با کیفیت بالا در نظر گرفته شده است. با این حال، برخلاف صدای دیجیتال plug-and-play، وینیل دارای قطعات قابل سرویس دهی توسط کاربر در داخل خود است که نیاز به توجه به تراز بازو و سایش و انتخاب قلم دارد، مهم‌ترین مؤلفه تأثیرگذار بر صدای گرام است.